Hakken in het zand, gepolariseerde meningen in een doodlopende steeg. We komen het altijd wel eens tegen. In ons werk, in onze vereniging en natuurlijk ook in ons privé leven.
Ik word vaak gevraagd als discussieleider in (complexe) situaties die al (té) lang slepen. Soms al jaren.
Op enig moment ontstaat, onontkoombaar, de behoefte om “eruit” te komen maar de historie heeft de feiten zodanig vertroebeld dat dát op zijn zachtst gezegd lastig is.
Mensen willen wel buigen maar willen eigenlijk ook vooraf zien of de nieuwe situatie acceptabel is zonder dat die situatie al een feit is. Mensen zijn in voor verandering maar willen niet veranderen.
Het is in feite heel erg duidelijk dat als je op allerlei manieren je geprobeerd hebt om tot een oplossing te komen je moet grijpen naar creatievere manieren om een doorbraak te realiseren.
Natuurlijk moet de wíl er zijn om tot consensus te komen. Consensus wil zeggen dat we een situatie bereiken waarin iedereen op zijn minst zegt: “ Ik kan er mee leven”. Dat wil dus niet zeggen dat je het voor de volle 100% eens bent met elkaar. Maar wél zoveel dat je niet achteraf de zaak opnieuw in een verstarde positie brengt. Het eindresultaat moet dus een constructief toekomstperspectief borgen.
Wat belangrijk is in deze situaties is dat de deelnemers aan de sessie de kans krijgen om vrij visionair te denken. Denken over hoe de situatie is, als hij is opgelost. Actieve deelname is sowieso een basis voor draagvlak.
Het begint hoe dan ook altijd met waarnemen. Zoveel mogelijk van de ontstane situatie waarnemen is essentieel omdat je alleen kunt én zult veranderen wat je waarneemt. Wat je niet ziet verander je niet. Zo simpel is dat!
Ik gebruik daar vaak de techniek “ Problem mapping” voor . Bij deze techniek worden “stevige” stellingen geponeerd die vaak de pijn van de situatie onomwonden weergeven. Bij voorkeur doen we dit altijd interactief met alle deelnemers.
Iedereen in de ruimte beschrijft korte visionaire stellingen die later geclusterd worden. Dat levert altijd nieuwe invalshoeken en gezichtspunten op.
Om criteria scherp te stellen wordt vaak de werkvorm DRIVE ingezet waarmee we kijken naar denkrichtingen, investeringen, waardes en essentiële uitkomsten.
Kortom: creatieve processen doen het anders dan anders!
Leonard Cohen bezong in “Anthem: “There’s a crack in everyhting, that’s how the light gets in…
Praat met mij over patstellingen en doodlopende steegjes. Zoek samen met mij naar een lichtstraaltje. Zeker dat we dat vinden!
Klik hier voor verdere informatie.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!